BBC News, Βομβάη
Getty εικόνεςΟ Smitha (όχι το πραγματικό του όνομα), ένας εγχώριος βοηθός στο Δελχί για 28 χρόνια, δεν μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που χτυπήθηκε δημόσια από έναν από τους εργοδότες του.
Η γυναίκα είχε κατηγορήσει τη Smitha, μια γυναίκα Dalit για τις πιο διακρίσεις εναντίον της κάστας στην εδραιωμένη κοινωνική ιεραρχία του Ινδουισμού, να κλέψει τα σκουλαρίκια της κόρης της και στη συνέχεια αρνήθηκε να την πληρώσει.
“Μετά από πολλά αιτήματα, το αντιμετώπισα στο κοινό. Ήταν τότε που άρχισε να κακοποιεί και με χτύπησε, έπεσα τα χέρια του για να σταματήσω την κατάχρηση, αλλά οι φρουροί ήρθαν και με έβγαλαν από την κοινωνία των κατοικιών και έκλεισαν την πόρτα” λέει ο Smitha.
Τέλος, μια άθλια 1.000 ρουπίες ($ 11, £ 9) για ένα μήνα σαρωτικής και πλύσης πιάτων, μετά από μια πιο ολοκληρωμένη οικογένεια που παρενέβη στο όνομά του. Αλλά απαγορεύτηκε να εισέλθει στην κοινότητα στέγασης και δεν ενοχλούσε να πάει στην αστυνομία, αφού πίστευε ότι δεν θα λάβουν μέτρα.
Η ιστορία της Smitha είναι μία μεταξύ εκατοντάδων χιλιάδων λογαριασμών της κατάχρησης, της κακοποίησης και της σεξουαλικής επίθεσης που αναφέρθηκαν από οικιακούς εργαζόμενους στην Ινδία. Η πλειοψηφία είναι οι γυναίκες και πολλοί είναι μετανάστες στη χώρα, που ανήκουν σε κάστες που περιφρονούνται.
Τον περασμένο μήνα, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας εξέφρασε ανησυχίες σχετικά με την εκμετάλλευσή του και ζήτησε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να ζητήσει νόμο για να τους προστατεύσει από την κατάχρηση.
Αλλά αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο νομικό πλαίσιο. Παρά τα χρόνια υπεράσπισης αρκετών ομοσπονδιακών ομάδων και υπουργείων, ο νόμος αυτός δεν έχει ποτέ εγκριθεί.
Οι ξεχωριστοί λογαριασμοί που προτάθηκαν το 2008 και το 2016, με στόχο την καταχώρηση των εγχώριων εργαζομένων και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, δεν έχουν ακόμη εγκριθεί. Μια εθνική πολιτική που γράφτηκε το 2019 δεν έχει εφαρμοστεί με σκοπό να συμπεριληφθούν οι εγχώριοι εργαζόμενοι σύμφωνα με τους υφιστάμενους εργατικούς νόμους.
Η Sonia George, του Συνδέσμου Γυναικών των Αυτοεξυπηρετούμενων (SEWA), που ήταν μέρος της ομάδας εργασίας που διατύπωσε το σχέδιο της πολιτικής, ονομάζεται μία από τις «πιο ολοκληρωμένες πολιτικές για τους εγχώριους εργαζόμενους», αλλά λέει ότι οι διαδοχικές κυβερνήσεις δεν έχουν εφαρμόσει την εφαρμογή. .
Ως αποτέλεσμα, ο τεράστιος στρατός των εγχώριων βοηθών της Ινδίας πρέπει να εμπιστεύεται την καλή θέληση του εργοδότη για βασικές έννοιες όπως οι μισθοί ή η άδεια ή ακόμη και η βάση σεβασμού. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, η Ινδία έχει 4,75 εκατομμύρια εγχώριους εργαζόμενους, συμπεριλαμβανομένων τριών εκατομμυρίων γυναικών. Ωστόσο, ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ILO) εκτιμά ότι οι πραγματικοί αριθμοί είναι μεταξύ 20 και 80 εκατομμυρίων.
“Έχουμε μια συγκαταβατική σχέση με τη βοήθεια και όχι μια σχέση απασχόλησης”, λέει ο καθηγητής Neetha n του Κέντρου για τις Μελέτες Ανάπτυξης των Γυναικών.
“Αυτό διατηρεί το status quo και είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για τη ρύθμιση και τη νομιμοποίηση της εγχώριας εργασίας”.
Όπως είναι τα πράγματα, τα ιδιωτικά σπίτια δεν θεωρούνται εγκατάσταση ή χώρος εργασίας, οπότε η εγχώρια εργασία είναι πέρα από την εμβέλεια των κοινωνικών προστασίας, όπως οι κατώτατοι μισθοί, το δικαίωμα σε ασφαλείς συνθήκες εργασίας, το δικαίωμα να συνδικαλιστούν και να αποκτήσουν πρόσβαση στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης.
Getty εικόνεςΤουλάχιστον 14 ινδικά κράτη, συμπεριλαμβανομένων των Andhra Pradesh, Bihar, Karnataka, Kerala, Meghalaya, Rajasthan και Tamil Nadu, διέταξαν τους ελάχιστους μισθούς για τους εγχώριους εργαζόμενους και ορισμένους ομοσπονδιακούς νόμους, όπως η παρενόχληση του νόμου και η παιδική εργασία της Ινδίας, περιλαμβάνουν οικιακούς εργαζόμενους στην εμβέλειά τους.
Αλλά υπάρχει πολύ λίγη συνειδητοποίηση μεταξύ των εγχώριων εργαζομένων που μπορούν να επωφεληθούν από αυτές τις διατάξεις, λέει ο Γιώργος και προσθέτει ότι η φύση του επαγγέλματος δημιουργεί επίσης προκλήσεις.
Οι εργαζόμενοι είναι διάσπαρτοι και δεν υπάρχει μηχανισμός για την εγγραφή τους ή ακόμη και για την ταυτότητά τους, αφού γενικά δεν υπογράφουν κανένα είδος σύμβασης με τους εργοδότες τους.
“Θα πρέπει να δημιουργήσουμε συστήματα για την εγγραφή των εγχώριων εργαζομένων: η υπέρβαση της« αόρατο »τους είναι ένα μεγάλο βήμα για την τακτοποίηση του επαγγέλματος», λέει.
Αυτό ισχύει και για τους εργοδότες. “Είναι εντελώς αόρατοι στο σύστημα και, ως εκ τούτου, διαφεύγουν την ευθύνη και την ευθύνη”, λέει ο Γιώργος.
Το σύστημα κάστας αυξάνει επίσης περισσότερες περιπλοκές: οι εργαζόμενοι σε ορισμένες κάστες μπορούν να δεχτούν να καθαρίσουν τις τουαλέτες σε ένα σπίτι, ενώ άλλοι από ελαφρώς διαφορετικές κάστες δεν μπορεί να.
Τελικά, ολόκληρη η έννοια της εγχώριας εργασίας πρέπει να επαναπροσδιορίσει, λέει ο Γιώργος. “Η εγχώρια εργασία θεωρείται μια μη εξειδικευμένη δουλειά, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Δεν μπορείτε να φροντίσετε ένα άρρωστο άτομο ή να μαγειρέψετε ένα γεύμα χωρίς να είστε ειδικός”, προσθέτει.
Getty εικόνεςΕκτός από το να μην περάσουν τους δικούς τους νόμους ή να εφαρμόσουν τη δική τους πολιτική, η Ινδία δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση 189 της ΔΟΕ, μια διεθνή ιστορική συμφωνία που στοχεύει να διασφαλίσει ότι οι εγχώριοι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια δικαιώματα και προστασία με τους άλλους εργαζόμενους. Παρά την ψηφοφορία υπέρ της σύμβασης το 2011, η Ινδία δεν έχει ακόμη προσαρμοστεί σε όλες τις διατάξεις της.
Η Ινδία έχει μια “ηθική υποχρέωση” να προσαρμοστεί στη σύμβαση της ΔΟΕ, λέει ο Γιώργος. Προσθέτει ότι η κατοχή νόμου θα βοηθήσει επίσης στη ρύθμιση των ιδιωτικών οργανισμών προσλήψεων και θα αποφευχθεί η εκμετάλλευση των εγχώριων εργαζομένων που πηγαίνουν στο εξωτερικό για να εργαστούν.
Πέρυσι, η πλούσια οικογένεια ινδουιστών έφτασε στα πρωτοσέλιδα, αφού ένα ελβετικό δικαστήριο τους κήρυξε ένοχο για την εκμετάλλευση των εγχώριων εργαζομένων τους. Η οικογένεια κατηγορήθηκε για κυκλοφορία Ινδοί ευάλωτοι στην Ελβετία και τους αναγκάζουν Εργαστείτε στο αρχοντικό σας για ώρες αφόρητα μακρά χωρίς επαρκή μισθό. Οι οικογενειακοί δικηγόροι δήλωσαν ότι θα ασκήσουν έφεση κατά της ετυμηγορίας.
Ίσως η απλούστερη εξήγηση για δεκαετίες αδράνειας ενάντια σε μια παλίρροια κακοποίησης έγκειται στη σύγκρουση συμφερόντων που αντιπροσωπεύει τέτοια ρύθμιση για τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων της Ινδίας, προτείνει ο Γιώργος.
“Στο τέλος της ημέρας, οι άνθρωποι στο τραπέζι που έχουν την εξουσία να υπογράψουν ένα νομοσχέδιο ή νόμο είναι επίσης εργοδότες των εγχώριων εργαζομένων και εκείνοι που επωφελούνται από το status quo”, λέει. “Στη συνέχεια, για κάθε πραγματική αλλαγή στο σύστημα, χρειαζόμαστε πρώτα μια αλλαγή στη νοοτροπία μας.”
Ακολουθήστε το BBC News India In Instagram, YouTube, Κελάδημα και Facebook.
